Of ik wat wil vertellen over Talmor vandaag. Een afscheidsgroet? Over haar leven, wie ze was als mens en mooie vrouw.

Natuurlijk wil ik dat, maar heel veel is er vandaag al gezegd en gezongen. Talmor IKA, dat hoef ik inmiddels niet meer uit te leggen...

over haar kookkunsten, ware smaak-explosie’s en diepgaande gesprekken is ook genoeg gezegd. Ze was een fantastische vrouw een oude ziel. Zo heb ik haar gekend.

Ik heb haar jaren geleden leren kennen. En de eerste keer dat zij op de thee kwam duurde het precies 10 minuten voordat we bevriend waren. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Alsof ik haar al jaren kende.

En voor wie niet precies weet wie ik ben. Wij deelden heel veel samen, zowel privé als zakelijk. We hadden hetzelfde beroep, dezelfde kinderen en haar man was ooit mijn man.

En als daar vragen over kwamen hoe wij elkaar kenden maakte zij altijd gekscherend de opmerking dat zij de tweede keus was.

Veel workshops en cursussen hebben we samengedaan. Talmor maakte van elke gelegenheid een feestje.

Maar dan slaat het noodlot toe...Oktober 2016, ik herinner ‘t me als de dag van gisteren.

“Eva, het is helemaal mis” Talmor is ernstig ziek.
Alles heeft ze gedaan om beter te worden, operatie’s alternatieve behandelingen
massages mindfullness, genezende cannabis ja...ook wij hebben van haar space-cakejes meegegeten...maar dan komt het bericht afgelopen zomer dat de tumor in haar hoofd zit wat uiteindelijk heeft geleid tot haar dood.

En met haar sterven, stierf er eigenlijk ook een stukje van mij mee. We kenden haar allemaal, sommigen goed, sommigen misschien minder goed. Foto’s in de presentatie spreken voor zich. Er is er niet een waarop haar brede lach ontbreekt.

Het verdriet, het gemis is zo groot en het gevoel zo zinloos. Zinloos zo lijkt het, een zinloze dood van een jonge mooie vrouw in de bloei van haar leven.

Mooie dingen zijn over haar gezegd, en die lijst is eindeloos lang. Ik ga proberen geen opsomming te maken van die lijst
ik denk dat jullie haar goed genoeg kenden om te weten dat zij bijzonder was, in alles.

Heb daarentegen geprobeerd om in de geest van Talmor zin te geven aan haar dood.

Talmor was niet bezig met de dood, alleen met leven en later ook overleven. Eigenlijk heb ik nooit gedacht dat we
hier vandaag met zijn allen zouden staan. Talmor was altijd positief.

En als er iemand was die tegen haar zei dat de toekomst misschien minder rooskleurig was, of beter gezegd, ròsekleurig kon die gewoon vertrekken.
Maar hoe doe je dat dan nu “zin geven aan haar dood?” ik vind het lastig.

Maar als het je lukt om je verdriet, boosheid of gevoel van machteloosheid om te zetten in creatie of betekenis, heb je de dood zin gegeven.

Zoals het mooie lied dat we zojuist gehoord hebben... een prachtige creatieve manier om met verdriet om te gaan.

Het klinkt misschien gek, maar vraag jezelf dit eens af:
Wat heeft het leven van Talmor voor jou betekend?
Wat heb je van haar geleerd?
En wat kun je bijdragen aan de levens van mensen die er nog wel zijn?
Voor mij betekende Talmor energie, creativiteit, diepgang humor en zoveel meer nog.

Ik heb veel van haar geleerd,
Ook om altijd verder te kijken naar wat het leven je te bieden heeft. Wij hebben hetzelfde beroep. En zij was het die mij enthousiasmeerde om te groeien, te verkopen, nieuwe behandelingen uit te proberen en de focus te leggen op dat waar je heel blij van wordt.

Maar ook om negatieve energie te elimineren en te focussen op groei. Kijk naar de positieve dingen.

Ik hoop hiermee ook andere mensen te kunnen inspireren om het maximale uit hun eigen leven te kunnen halen.

Daarmee ik haar dood enigszins zin kan geven. Van betekenis kan laten zijn. Zo zal zij verder leven in mij en in anderen.

Positiviteit was echt haar sleutelwoord.

En als zij van bovenuit de hemel met ons mee kan kijken zou ze niet willen dat wij om haar rouwen. Maar ze zou wensen dat we zouden vieren wat er wel geweest is. Het liefst met een groot stuk ijstaart in alle kleuren.

Het betekent natuurlijk niet dat er geen verdriet is of mag zijn. Of dat het niet enorm veel pijn doet dat zij er niet meer is.

Maar door het leven belangrijker te maken dan de dood. Krijgt het leven vanzelf meer betekenis.

Ik probeer het overlijden te zien als een herinnering aan mijn eigen leven, ik ben er nog. Wij zijn er nog.

Kijk wat er wel is, en maak daar je allermooiste leven van. Ik denk dat we Talmor daarmee het meeste zouden eren, door voluit te leven.
Sterf niet met mij mee, zou ze gezegd hebben. Maar maak mijn dood van betekenis, zodat het jou herinnert aan het feit dat jij leeft.

Nu ’t rouwrumoer rondom jou is verstomd, de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er ’n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik jou opnieuw ontmoeten.

En telkens weer zal ik je tegenkomen, we zeggen veel te gauw: het is voorbij.

Hij heeft alleen je lichaam weggenomen, niet wie je was en ook niet wat je zei.

Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken, raak je mijn hart nog duidelijker aan.
Dag lieve lieve Talmor Eva